Zondag 11/05/2008 was het zover, Tilff Bastogne Tilff, 237 km met 10 hellingen op het programma. Alles wat daar tussen lag stond niet op de kaart, maar was verre van vlak.
De week voordien en zelfs daarvoor zat ik toch wel met een serieus ei, vooral de lange afstand baarde me grote zorgen.
Om 4 uur opgestaan, om 4u30 stond Maarten voor de deur en iets na 6 begonnen we er aan. Voor de eerste bevoorading had ik al een eerste dip. Zo erg dat ik heb getwijfeld om af te slaan naar een korter traject. Als Maarten er niet was bij geweest had ik het waarschijnlijk gedaan, maar we waren er samen aan begonnen dus vond ik dat ik maar op mijn tanden moest bijten... de eerste 50 km waren toen nog niet achter de rug. Het beloofde een lange dag te worden. Tegen dat we de eerste bevoorading eindelijk bereikten kwam ik er terug een beetje door en daarna ging het beter.
De eerste 150 km kregen we 3 'officiele' hellingen voorgeschoteld, al de rest tussen in telt blijkbaar niet mee, maar kroop toch ook wel stevig in de benen. Na 155km begon het dan echt, om de 10 a 15 km een verse helling. Het meest afgezien op de Col du Rosier eigenlijk, niet zo steil ook de max was maar 12%, maar het was een lange, 4.5km en ze kwam niet zo heel lang na de Côte d'Amermont die ook vrij lang was, 3.5km en vrij steil, 21% max en gemiddeld 5.5.
De meest gevreesde, genoemde Cöte d'Amermont en vooral de Côte de la Redoute vielen nog mee. 'k Ga niet beweren da'k daar niet diep ben moeten gaan, maar boven op de Rosier ben ik gestopt om een piske te doen en dat was eigenlijk maar bijzaak, 'k wou efkens van mijne velo. Dat gevoel had ik op die zwaardere hellingen niet. De afstand had dus duidelijk een grote invloed. Dat beloofd voor de Alpen.
Ook merkte ik dat de glooiende stukken tussendoor, vooral in de eerste 150km (daarna is er niet veel glooien meer aan, maar eerder klimmen en dalen) mij zwaar parten speelden. In een grote groep ging het nog wel, gewoon meegaan met de flow, maar in kleinere groepen had ik moeite met het consante veranderen van tempo. Te meer omdat mijn versnellings apparaat een beetje raar deed en soms besliste sneller naar het kleinste voorblad te schakelen dan ikzelf. Dat zorgde wel voor een beetje ongemak.
De boodschap was duidelijk, blijven trappen, veel drinken en blijven eten. Heb ik ook gedaan. Bij elke bevoorading bussen gevuld en een extra fles naar binnen gekapt. Veel gegeten tot al die zoetigheid er langs mijn oren uit leek te komen, maar twee dipjes waren boodschap genoeg om toch te blijven binnensteken.
Al bij al was het een succes. Het was heel ver, ik heb zeker zwaar afgezien, maar ik had ook verwacht van geen pap meer te kunnen zeggen en buiten de vermoeide spieren was ik vrij snel gerecupereerd. Wel moe, maar niet kapot. Ik heb zeker al erger meegemaakt.
Geen reden om nu wat komen moet te onderschatten, maar toch zeker wel een opsteker. De langere hellingen in de Alpen gaan mij zeker zwaar parten spelen, maar als ik er in slaag te doseren zie ik mij daar wel kans maken om net als zondag succesvol uit te rijden.
Wat mij ook zeer verheugde was dat ik op geen van de hellingen ben moeten af stappen. Je leert te temporiseren op de minder stijle stukken om wat komen gaat te overleven. Elke keer ik iemand voorbij ging die was afgestapt voelde dat een beetje als een kleine overwinning.
Na aankomst was de voldoening des te groten. Zwaar afgezien en we voelden ons een beetje helden. We zijn, met bevooradingen bij 11 uur onderweg geweest, dus pak zo'n 10uur effectief gefietst. Het gemiddelde lag na aankomst op 24.9km/u wat ik op zo'n afstand met zo'n profiel zeker niet slecht vind. Een vrij normaal gemiddelde denk ik, af te leiden aan dezelfde gezichten die je heel de dag in de pelotonnetjes tegenkomt. Zodanig zelfs dat je op de duur elkaar aanspreekt en aanmoedigt op moeilijke momenten, eens een babeltje doet en wat zwanst met elkaar.
Al bij al een toffe sfeer... eens over de 150km met wat hellingen in de benen ziet iedereen af en zit iedereen in het zelfde schuitje. Dan is het af en toe eens nodig om elkaar op de zoeken inplaats van op je fiets alleen te zitten af zien.
Zondag dacht ik nog, nooit meer, misschien een kortere afstand, maar ondertussen heb ik zoiets van, waarom niet. Moet ook wel gezegd dat het schitterend weer was, hele dag in een stralende zon gereden. Dat vreet natuurlijk ook aan je, die hitte, dat zweten en het bijkomende vocht verlies, maar als je blijft drinken is dat mijns inziens beter te verdragen dan kou en regen. Daar koelt je hele lichaam van af en op de duur is dat afzien op een manier die niet meer aangenaam is. Ik denk aan de Ronde van Vlaanderen waar we zo blij waren dat we eindelijk droog in een warme auto konden gaan zitten. Zo zie ik mij nog geen 237km rijden... zou ook een beetje gevaarlijk worden op die afdalingen.
Al bij al dus toch wel een overdonderend succes. We hebben ons beloond met een deugddoend pak friet na aankomst en daarna op het gemak naar Antwerpen terug gereden.
Nu is mijne velo binnen en 'k heb hem pas volgende maandag terug, misschien eens rond kijken of ik niemand zijne velo mag lenen in tussen tijd, want ik zou het ritme willen houden en komend weekend toch ook ne serieuzen toer willen doen...
En dan stilaan op naar de Alpen, dat is het volgende doel en daarna zullen we nog wel zien. 9 aug is het terug de Sterke Peer triatlon, maar dat is onder voorbehoud.
De week voordien en zelfs daarvoor zat ik toch wel met een serieus ei, vooral de lange afstand baarde me grote zorgen.
Om 4 uur opgestaan, om 4u30 stond Maarten voor de deur en iets na 6 begonnen we er aan. Voor de eerste bevoorading had ik al een eerste dip. Zo erg dat ik heb getwijfeld om af te slaan naar een korter traject. Als Maarten er niet was bij geweest had ik het waarschijnlijk gedaan, maar we waren er samen aan begonnen dus vond ik dat ik maar op mijn tanden moest bijten... de eerste 50 km waren toen nog niet achter de rug. Het beloofde een lange dag te worden. Tegen dat we de eerste bevoorading eindelijk bereikten kwam ik er terug een beetje door en daarna ging het beter.
De eerste 150 km kregen we 3 'officiele' hellingen voorgeschoteld, al de rest tussen in telt blijkbaar niet mee, maar kroop toch ook wel stevig in de benen. Na 155km begon het dan echt, om de 10 a 15 km een verse helling. Het meest afgezien op de Col du Rosier eigenlijk, niet zo steil ook de max was maar 12%, maar het was een lange, 4.5km en ze kwam niet zo heel lang na de Côte d'Amermont die ook vrij lang was, 3.5km en vrij steil, 21% max en gemiddeld 5.5.
De meest gevreesde, genoemde Cöte d'Amermont en vooral de Côte de la Redoute vielen nog mee. 'k Ga niet beweren da'k daar niet diep ben moeten gaan, maar boven op de Rosier ben ik gestopt om een piske te doen en dat was eigenlijk maar bijzaak, 'k wou efkens van mijne velo. Dat gevoel had ik op die zwaardere hellingen niet. De afstand had dus duidelijk een grote invloed. Dat beloofd voor de Alpen.
Ook merkte ik dat de glooiende stukken tussendoor, vooral in de eerste 150km (daarna is er niet veel glooien meer aan, maar eerder klimmen en dalen) mij zwaar parten speelden. In een grote groep ging het nog wel, gewoon meegaan met de flow, maar in kleinere groepen had ik moeite met het consante veranderen van tempo. Te meer omdat mijn versnellings apparaat een beetje raar deed en soms besliste sneller naar het kleinste voorblad te schakelen dan ikzelf. Dat zorgde wel voor een beetje ongemak.
De boodschap was duidelijk, blijven trappen, veel drinken en blijven eten. Heb ik ook gedaan. Bij elke bevoorading bussen gevuld en een extra fles naar binnen gekapt. Veel gegeten tot al die zoetigheid er langs mijn oren uit leek te komen, maar twee dipjes waren boodschap genoeg om toch te blijven binnensteken.
Al bij al was het een succes. Het was heel ver, ik heb zeker zwaar afgezien, maar ik had ook verwacht van geen pap meer te kunnen zeggen en buiten de vermoeide spieren was ik vrij snel gerecupereerd. Wel moe, maar niet kapot. Ik heb zeker al erger meegemaakt.
Geen reden om nu wat komen moet te onderschatten, maar toch zeker wel een opsteker. De langere hellingen in de Alpen gaan mij zeker zwaar parten spelen, maar als ik er in slaag te doseren zie ik mij daar wel kans maken om net als zondag succesvol uit te rijden.
Wat mij ook zeer verheugde was dat ik op geen van de hellingen ben moeten af stappen. Je leert te temporiseren op de minder stijle stukken om wat komen gaat te overleven. Elke keer ik iemand voorbij ging die was afgestapt voelde dat een beetje als een kleine overwinning.
Na aankomst was de voldoening des te groten. Zwaar afgezien en we voelden ons een beetje helden. We zijn, met bevooradingen bij 11 uur onderweg geweest, dus pak zo'n 10uur effectief gefietst. Het gemiddelde lag na aankomst op 24.9km/u wat ik op zo'n afstand met zo'n profiel zeker niet slecht vind. Een vrij normaal gemiddelde denk ik, af te leiden aan dezelfde gezichten die je heel de dag in de pelotonnetjes tegenkomt. Zodanig zelfs dat je op de duur elkaar aanspreekt en aanmoedigt op moeilijke momenten, eens een babeltje doet en wat zwanst met elkaar.
Al bij al een toffe sfeer... eens over de 150km met wat hellingen in de benen ziet iedereen af en zit iedereen in het zelfde schuitje. Dan is het af en toe eens nodig om elkaar op de zoeken inplaats van op je fiets alleen te zitten af zien.
Zondag dacht ik nog, nooit meer, misschien een kortere afstand, maar ondertussen heb ik zoiets van, waarom niet. Moet ook wel gezegd dat het schitterend weer was, hele dag in een stralende zon gereden. Dat vreet natuurlijk ook aan je, die hitte, dat zweten en het bijkomende vocht verlies, maar als je blijft drinken is dat mijns inziens beter te verdragen dan kou en regen. Daar koelt je hele lichaam van af en op de duur is dat afzien op een manier die niet meer aangenaam is. Ik denk aan de Ronde van Vlaanderen waar we zo blij waren dat we eindelijk droog in een warme auto konden gaan zitten. Zo zie ik mij nog geen 237km rijden... zou ook een beetje gevaarlijk worden op die afdalingen.
Al bij al dus toch wel een overdonderend succes. We hebben ons beloond met een deugddoend pak friet na aankomst en daarna op het gemak naar Antwerpen terug gereden.
Nu is mijne velo binnen en 'k heb hem pas volgende maandag terug, misschien eens rond kijken of ik niemand zijne velo mag lenen in tussen tijd, want ik zou het ritme willen houden en komend weekend toch ook ne serieuzen toer willen doen...
En dan stilaan op naar de Alpen, dat is het volgende doel en daarna zullen we nog wel zien. 9 aug is het terug de Sterke Peer triatlon, maar dat is onder voorbehoud.
Reacties