... een heel klein beetje sterven. Meer zelfs in mijn geval.
Zondag 29/06
Aangekomen op de camping: 'Au pré du Lac' rond 8u30 's ochtends. Prachtig weer, mooi zicht op het bergmeer waaraan de camping ligt en de bergen erom heen. In de verte viel zelfs wat sneeuw te bespeuren. Ideale trainings grond voor onze beproeving een week later.
Rudi was al op de camping, Maarten en Lieve arriveerden tegen de avond.
Maandag 30/06
Joost en Katrien zijn ondertussen ook gearriveerd. Wij zijn duidelijk niet de enige fietsers hier, regelmatig fietst er iemand de camping af of op in een fel pakje...
Deze middag een korte tocht gaan doen, eerst licht bergop, mooi door het groen. De terug tocht ging over de weg naar de camping, best al wel een zware helling. Hier heb ik afgezien, zwaar en warm.
Dinsdag 01/07
In de voormiddag gaan fietsen richting Bourg d'Oison, tot in Valbonais. Geen al te zware hellingen. Vlot.
Woensdag 02/07
Warm. Voormiddag rust. Namiddag op de fiets. Naar boven naar Alpes les Grands Ser (als ik het mij goed herinner) over de Col de la Morte. 12 km omhoog met een steigings percentage van tegen de 8. Een beetje vergelijkbaar met de Col du Telegraphe die binnen een paar dagen op het menu staat.
Daarna ook nog de Col du Malisol gereden, niet zo hevig, wel mooie dorpjes.
De Col de la Morte ging ik vrij vlot op waardoor ik toch wel enige hoop kreeg voor het te komen pakket enkele dagen later. Dit is was mijn eerste berg ervaring, ik wist dus nog steeds niet goed wat te verwachten en dat ging me nog zuur opbreken.
Donderdag 03/07
Rust. Regen. Verjaardag Karen. De schijn hoog gehouden en gaan eten in Alpes les Grands Ser. Ik snap helemaal niet meer waarom. Ze moet toen al geweten hebben dat ze na het verlof haar biezen ging pakken.
Heel slecht weer, veel mist. In het terugrijden zag je geen hand voor je ogen.
Vrijdag 04/07
Toerke los rijden rond het meer.
Het weer is terug beter, even gezwommen. 's Avonds lichte keelpijn... had beter niet gezwommen, maar ja, dat is zo leuk om nog wat met de kids in het water te spelen.
Zaterdag 05/07
Opgestaan met keelpijn, verdomme... toch maar mee naar Bourg d'Oison, goed wetende dat ik dit zal moeten bekopen de volgende dagen tijdens mijn zuurverdiend verlof. Maar ja, hier voor hebben we al die km's gefietst.
Alles viel nogal mee in het begin. De Col du Glandon ging vrij vlot. Lang bij Maarten gebleven, of Maarten bij mij. Op een heel steil stuk na een felle afdaling ging hij er dan toch alleen vandoor. Even later kwam ik Rudi tegen, op zijn gemakske aan het klimmen, niets geforceerd. Alles ging nog altijd vlot. Boven aangekomen voelde ik mij nog redelijk. Dit komt wel in orde dacht ik toen nog.
Na de afdaling op weg naar de Col du Telegraphe kwamen de eerste tekenen dat het een lange dag ging worden. Het was al wringen op dat lange stuk tussen in. Groepjes waar ik aanpikte moest ik steeds lossen hoewel ze in principe niet echt boven mijn tempo reden. Aan het water punt voor de beklimming te starten nog eens even de benen gestrekt en de bussen gevuld en met een dosis verse moet op naar de volgende top. Hier begon het dus al, de warmte de spanning in de benen, het werd me met momenten bijna teveel.
Even stoppen om te plassen, eens te drinken en wat te eten en verder... of was dat plassen maar een excuus?? Even later kwam Rudi mij terug voorbij. Ik stervende, hij zij me nog van rustig op eigen tempo verder te fietsen. Daar was het toen al te laat voor, het kwaad was volgens mij geschied op de Glandon, door veel te lang bij Maarten te blijven. Daar had ik al een trager tempo moeten rijden.
Boven op de Telegraphe ben ik dan even gestopt om een broodje te eten, een cola te drinken en ook hier nog eens de bussen te vullen. Dan naar beneden knallen, dat ging nog wel en de adrenaline deed me even het afzien vergeten.
Op naar de Galibier. Tot in Plan Lachat ging het uiteraard vlot, niet echt steil. Vandaar heb je een prachtig/beangstigend zicht op wat dan komen gaat na de bocht naar rechts, het beekje over. Met de macht der wanhoop ben ik hier naar boven gereden. Wel eens gestopt om wat te eten en omdat ik niet echt meer van plaats geraakte. Maar hoe prachtig was het hier niet. Dat is het zeker waar. Boven aangekomen, werd het duidelijk dat ik niet echt in de kopgroep zat, verre van. In de bevoorading was alles bijna op en bussen vullen was geen optie. Ik kon nog wel een warm theetje versieren dat me meer dan deugd deed. Het was hier koud en ik heb gevloekt, zeker tijdens de afdaling, dat ik niet harder had gezocht naar een wind breaker.
Bon nogmaals knallen naar beneden dus. Goed opdreef vlamde ik door de tunnels de overige 20 km tot aan de voet van de grote Alp. Vergissing nr 2 waarschijnlijk. In plaats van wat te recupereren tijdens deze afdaling tot aan de volgende helling wou ik wat tijd goed maken en ging door op het grote verzet.
Aan de voet nog wat eten en drinken, zakken en bussen vullen en hop met veel goede moed verder. Alles deed toen al pijn. Het been over het zadel heffen tijdens het opstappen was een hele klus. Het heeft dan ook niet lang geduurd of ik moest er weer af. Het zicht aan boch 20 was me te veel. Hier ben ik gaan zitten en dacht even diep na over het feit of ik dit al dan niet nog ging verder rijden. De helling die een tiental meter voor mij lag zag er verschrikkelijk uit. Het werd een kleine hel voor mij. Ik deed bijna 3 uren over Alpe d'Huez alleen... moest verschillende keren van de fiets en heb 1 keer op het punt gestaan om echt terug te draaien. Dat had ik waarschijnlijk ook gedaan als Maarten niet boven stond te wachten. Het was aan het bord van de laatste 3 km. Na meer dan 170 km had ik alle perspectief verloren en leek die laatste 3 kilometer er te veel aan. Ik stond al met mijn gsm in de hand om Maarten te bellen, maar het besef dat die mij zou proberen overtuigen verder te rijden deed me besluiten dat ook te doen, zonder echt te bellen. Die laatste 3 km gingen uiteindelijk nog. Ik reed daar samen met andere lijken die al even lang als ik onder weg waren, allemaal met dezelfde problemen kampend. Het gevoel van de aankomst daaraantegen, het kippen vel en zelfs de krop in de keel waren meteen een gepaste beloning.
Ik heb zwaar afgezien, dit was mijn eerste bergervaring en dat was al direct niet de minste. Het wrange gevoel van het vele afstappen wordt hopelijk volgend jaar recht gezet. Het doel is dan uitrijden zonder het vele stoppen (los van de bevooradingen dan).
...
De rest van de vakantie was nog deugddoend, ik ben uiteraard naar een dokter moeten gaan die me vol heeft gepompt met antibiotica. In de provence hebben we ook nog de Mont Ventoux opgereden. Na 'La Marmotte' was dat bijna een formaliteit. We hadden er een ideale trainingsweek opzitten met een paar dagen rust tussen en deze andere legendarische berg was een waar genot na de hel van Alpe d'Huez.
Wordt volgend jaar zeker vervolgd.
Zondag 29/06
Aangekomen op de camping: 'Au pré du Lac' rond 8u30 's ochtends. Prachtig weer, mooi zicht op het bergmeer waaraan de camping ligt en de bergen erom heen. In de verte viel zelfs wat sneeuw te bespeuren. Ideale trainings grond voor onze beproeving een week later.
Rudi was al op de camping, Maarten en Lieve arriveerden tegen de avond.
Maandag 30/06
Joost en Katrien zijn ondertussen ook gearriveerd. Wij zijn duidelijk niet de enige fietsers hier, regelmatig fietst er iemand de camping af of op in een fel pakje...
Deze middag een korte tocht gaan doen, eerst licht bergop, mooi door het groen. De terug tocht ging over de weg naar de camping, best al wel een zware helling. Hier heb ik afgezien, zwaar en warm.
Dinsdag 01/07
In de voormiddag gaan fietsen richting Bourg d'Oison, tot in Valbonais. Geen al te zware hellingen. Vlot.
Woensdag 02/07
Warm. Voormiddag rust. Namiddag op de fiets. Naar boven naar Alpes les Grands Ser (als ik het mij goed herinner) over de Col de la Morte. 12 km omhoog met een steigings percentage van tegen de 8. Een beetje vergelijkbaar met de Col du Telegraphe die binnen een paar dagen op het menu staat.
Daarna ook nog de Col du Malisol gereden, niet zo hevig, wel mooie dorpjes.
De Col de la Morte ging ik vrij vlot op waardoor ik toch wel enige hoop kreeg voor het te komen pakket enkele dagen later. Dit is was mijn eerste berg ervaring, ik wist dus nog steeds niet goed wat te verwachten en dat ging me nog zuur opbreken.
Donderdag 03/07
Rust. Regen. Verjaardag Karen. De schijn hoog gehouden en gaan eten in Alpes les Grands Ser. Ik snap helemaal niet meer waarom. Ze moet toen al geweten hebben dat ze na het verlof haar biezen ging pakken.
Heel slecht weer, veel mist. In het terugrijden zag je geen hand voor je ogen.
Vrijdag 04/07
Toerke los rijden rond het meer.
Het weer is terug beter, even gezwommen. 's Avonds lichte keelpijn... had beter niet gezwommen, maar ja, dat is zo leuk om nog wat met de kids in het water te spelen.
Zaterdag 05/07
Opgestaan met keelpijn, verdomme... toch maar mee naar Bourg d'Oison, goed wetende dat ik dit zal moeten bekopen de volgende dagen tijdens mijn zuurverdiend verlof. Maar ja, hier voor hebben we al die km's gefietst.
Alles viel nogal mee in het begin. De Col du Glandon ging vrij vlot. Lang bij Maarten gebleven, of Maarten bij mij. Op een heel steil stuk na een felle afdaling ging hij er dan toch alleen vandoor. Even later kwam ik Rudi tegen, op zijn gemakske aan het klimmen, niets geforceerd. Alles ging nog altijd vlot. Boven aangekomen voelde ik mij nog redelijk. Dit komt wel in orde dacht ik toen nog.
Na de afdaling op weg naar de Col du Telegraphe kwamen de eerste tekenen dat het een lange dag ging worden. Het was al wringen op dat lange stuk tussen in. Groepjes waar ik aanpikte moest ik steeds lossen hoewel ze in principe niet echt boven mijn tempo reden. Aan het water punt voor de beklimming te starten nog eens even de benen gestrekt en de bussen gevuld en met een dosis verse moet op naar de volgende top. Hier begon het dus al, de warmte de spanning in de benen, het werd me met momenten bijna teveel.
Even stoppen om te plassen, eens te drinken en wat te eten en verder... of was dat plassen maar een excuus?? Even later kwam Rudi mij terug voorbij. Ik stervende, hij zij me nog van rustig op eigen tempo verder te fietsen. Daar was het toen al te laat voor, het kwaad was volgens mij geschied op de Glandon, door veel te lang bij Maarten te blijven. Daar had ik al een trager tempo moeten rijden.
Boven op de Telegraphe ben ik dan even gestopt om een broodje te eten, een cola te drinken en ook hier nog eens de bussen te vullen. Dan naar beneden knallen, dat ging nog wel en de adrenaline deed me even het afzien vergeten.
Op naar de Galibier. Tot in Plan Lachat ging het uiteraard vlot, niet echt steil. Vandaar heb je een prachtig/beangstigend zicht op wat dan komen gaat na de bocht naar rechts, het beekje over. Met de macht der wanhoop ben ik hier naar boven gereden. Wel eens gestopt om wat te eten en omdat ik niet echt meer van plaats geraakte. Maar hoe prachtig was het hier niet. Dat is het zeker waar. Boven aangekomen, werd het duidelijk dat ik niet echt in de kopgroep zat, verre van. In de bevoorading was alles bijna op en bussen vullen was geen optie. Ik kon nog wel een warm theetje versieren dat me meer dan deugd deed. Het was hier koud en ik heb gevloekt, zeker tijdens de afdaling, dat ik niet harder had gezocht naar een wind breaker.
Bon nogmaals knallen naar beneden dus. Goed opdreef vlamde ik door de tunnels de overige 20 km tot aan de voet van de grote Alp. Vergissing nr 2 waarschijnlijk. In plaats van wat te recupereren tijdens deze afdaling tot aan de volgende helling wou ik wat tijd goed maken en ging door op het grote verzet.
Aan de voet nog wat eten en drinken, zakken en bussen vullen en hop met veel goede moed verder. Alles deed toen al pijn. Het been over het zadel heffen tijdens het opstappen was een hele klus. Het heeft dan ook niet lang geduurd of ik moest er weer af. Het zicht aan boch 20 was me te veel. Hier ben ik gaan zitten en dacht even diep na over het feit of ik dit al dan niet nog ging verder rijden. De helling die een tiental meter voor mij lag zag er verschrikkelijk uit. Het werd een kleine hel voor mij. Ik deed bijna 3 uren over Alpe d'Huez alleen... moest verschillende keren van de fiets en heb 1 keer op het punt gestaan om echt terug te draaien. Dat had ik waarschijnlijk ook gedaan als Maarten niet boven stond te wachten. Het was aan het bord van de laatste 3 km. Na meer dan 170 km had ik alle perspectief verloren en leek die laatste 3 kilometer er te veel aan. Ik stond al met mijn gsm in de hand om Maarten te bellen, maar het besef dat die mij zou proberen overtuigen verder te rijden deed me besluiten dat ook te doen, zonder echt te bellen. Die laatste 3 km gingen uiteindelijk nog. Ik reed daar samen met andere lijken die al even lang als ik onder weg waren, allemaal met dezelfde problemen kampend. Het gevoel van de aankomst daaraantegen, het kippen vel en zelfs de krop in de keel waren meteen een gepaste beloning.
Ik heb zwaar afgezien, dit was mijn eerste bergervaring en dat was al direct niet de minste. Het wrange gevoel van het vele afstappen wordt hopelijk volgend jaar recht gezet. Het doel is dan uitrijden zonder het vele stoppen (los van de bevooradingen dan).
...
De rest van de vakantie was nog deugddoend, ik ben uiteraard naar een dokter moeten gaan die me vol heeft gepompt met antibiotica. In de provence hebben we ook nog de Mont Ventoux opgereden. Na 'La Marmotte' was dat bijna een formaliteit. We hadden er een ideale trainingsweek opzitten met een paar dagen rust tussen en deze andere legendarische berg was een waar genot na de hel van Alpe d'Huez.
Wordt volgend jaar zeker vervolgd.
Reacties